In tegenstelling tot Martin Sommer rapporteert Paul Luttikhuis, klimaatcorrespondent van de NRC, wel altijd zuiver over het klimaat. Luttikhuis worstelt er ook eerlijk mee. Zie bijvoorbeeld zijn artikel ‘We zijn bang en toch doen we niets’ in de NRC van 11 mei 2019. Luttikhuis wordt door het lezen van steeds alarmerender rapporten heen en weer geslingerd tussen zorg en hoop, woede en verdriet, cynisme en desillusie, en vraagt zich af: hoe kan het toch dat we nauwelijks handelen? ‘Het pijnlijkst is, dat ik alleen maar naar mezelf hoef te kijken om die passiviteit te begrijpen. (Want ook ik wil) graag de allernieuwste iPhone en af en toe een stukje vlees. Tegelijkertijd weet ik dat die ene iPhone of een enkele gehaktbal het verschil niet zal maken. Klimaatverandering en biodiversiteitsverlies zijn zulke grote problemen, dat mijn persoonlijk gedrag er niets toe doet. Ook dat schrijven al die onderzoekers.’

Er is systeemverandering nodig, concludeert hij, wat een revolutionaire conclusie is tegenover die van Sommer. Toch kom je deze mening tegenwoordig steeds vaker tegen in de pers.

‘Maar je kunt het net zo goed omdraaien. Als ik zelf al niet in staat ben om mijn leven zo in te richten dat de aarde er zo min mogelijk onder lijdt, hoe kan ik dan verwachten dat we het systeem veranderen?’

Zie ook: De NRC over het Urgendavonnis.