Wallerstein schrijft in aflevering 33 (en 34) van het artikel ‘Wereld-systeem in crisis’ in de rubriek Ontwrichting over het ontstaan van de zogenaamde schuldencrisis. Deze werd algemeen bekend met het faillissement van Mexico in 1982. Maar het begon echter al met het bijna-faillissement van Polen in 1980.

Harvey schrijft hierover in aflevering 20 van het artikel ‘Eindeloze exponentiële groei’. Deze crisis eindigde begin jaren ‘90 met een haircut voor degenen die uitleenden. Maar daarna verschoof het probleem naar oplopende privé- en overheidsschulden in de jaren daarna, die leidden tot de financiële crisis van 2007-2008. Zie daarover aflevering 21 en volgende van hetzelfde artikel. De crash van 2007-2008 is ook een belangrijk thema in het boek Het einde van de groei uit de Paradigmaserie. De financiële rampen van de afgelopen halve eeuw in het algemeen worden behandeld in het boek Geld en duurzaamheid uit de Paradigmaserie. De auteurs maken onderscheid tussen banken-, staatsschulden- en monetaire crises. Zie ook het artikel ‘Ons geldsysteem als netwerk van complexe stromen’ in de rubriek Ontwrichting.

In aflevering 9 schrijft Steve Keen in het artikel ‘Onze complexe wereld’ de uitkomsten van zijn ‘Minsky-model’ dit: De werkelijk waargenomen verschijnselen van stijgende schulden, aanvankelijk afnemende en vervolgens toenemende cycli, en een verschuivende inkomensverdeling van arm (werknemers) naar rijk (bankiers) komen in een simulatie van dit model verrassend genoeg allemaal naar voren (figuur 4), compleet met ‘emergente eigenschappen’ (die dus niet middels aannames of formules in het model zijn ingebouwd). Die nieuwe eigenschappen emergeren uit de interacties tussen de systeemvariabelen: in dit geval tussen de werkgelegenheidsgraad, het loonaandeel van het bbp en het niveau van de particuliere schuld in verhouding tot het bbp. Het model laat zien dat de werknemers en niet de bedrijven uiteindelijk voor de schuldenlast opdraaien (en de bankiers erbij winnen).

Bij energie en schuld bij Nate Hagens bij Nate Hagens lezen we dat de schuld van de wereld als geheel sinds 1965 elk jaar sneller is gegroeid dan het bbp, en dat we op de pof consumeren. De mondiale schuld/bbp-ratio bedraagt nu ruim 300 procent. Zondert goedkope energie zullen de huidige schulden nooit worden afbetaald.