‘De huidige verwoesting van de planeet slaat niet alleen diepe littekens in het aardoppervlak maar ook in de menselijke subjectiviteit. Het overweldigende en aanhoudende gevoel van het einde kunnen we ‘post-apocalyptische melancholie’ noemen.’ Zo luidt de vierde stelling van Srecko Horvat in het artikel ‘Na de apocalyps’ in de rubriek Ontwrichting (aflevering 5). Hoe rouw je om een toekomstig verlies, als dat tegelijk het verlies van die toekomst zelf is? Dat is een soort rouw ‘in het vooruit’, anticiperend op wat nog verloren zal gaan. Maar misschien is melancholie een beter woord dan rouw. Want bij rouwen ga je leren om met het verlies te leven. En bij melancholie gaat het om een soort ‘onsuccesvol’ rouwen; het lukt juist niet om met het verlies te leven. Horvat noemt toch een constructieve manier om met zulk verlies om te gaan. Dit item wordt voorafgegaan door apocalyps als semiotische machine en gevolgd door apocalyps ‘normaliseren’.