Schaliegas, piekolie en onze toekomst

Richard Heinberg

Schaliegas komt de grond uit zoals koolzuur na het schudden uit een blikje cola. In een paar jaar is een bron uitgeput. Er moeten tienduizenden boorputten worden geslagen om een behoorlijke hoeveelheid gas te winnen. Nadat de beste plekken benut zijn, blijkt dat in Amerika veelal niet meer lonend. Het procédé is ook zeer vervuilend. Grote hoeveelheden schoon water zijn nodig om met chemicaliën van onbekende samenstelling het gesteente te fracken. Het grondwater loopt het risico bedorven te worden. Er kan radioactief materiaal en methaan lekken.

De bedrijfstak vertoont alle kenmerken van een zeepbel. Het is een tijdelijke opleving die de onverbiddelijkheid demonstreert van de wet dat je alleen brandstoffen kunt winnen als het meer energie oplevert dan het kost. We beleven het einde van het tijdperk van de goedkope olie. Richard Heinberg verklaart ons hoe het zit met piekolie en EROEI. Hij legt uit dat we voor een goede toekomst moeten leren bezuinigen en overgaan op duurzaamheid.

We zijn de energietransitie van de 21e eeuw al veel te laat begonnen om zowel verwoestende klimaatverandering als ernstige energieproblemen voor te zijn, maar het alternatief – doorgaande afhankelijkheid van fossiele brandstoffen – biedt ons een uitzicht dat nog veel erger is; één waarin zelfs het overleven van de beschaving niet zeker is. Als we ons duurzame-energiesysteem gaan bouwen, zullen we ook een nieuw soort economie moeten gaan vormen, en moeten we onze lokale gemeenschappen veel veerkrachtiger maken om de ecologische en economische schokken, die ongetwijfeld zullen komen, te doorstaan.

Dit boek bevat ook een lang artikel van Ko van Huissteden over de schaliegashype in Nederland, België en de Europese Unie.