Het Pareto-principe, ook wel de 80/20-regel genoemd, is vernoemd naar de Italiaanse econoom Vilfredo Pareto, die in 1906 vaststelde dat 80 procent van de bezittingen in Italië in handen was van 20 procent van de bevolking. Onderzoeker Joseph Juran ontdekte zo’n 30 jaar later dat deze regel op veel meer onderwerpen van toepassing is en veralgemeniseerde daarmee het Pareto-principe.
In zijn boek Global resource Depletion: Managed Austerity and the Elements of Hope (2010) omschrijft André Diederen het Parerto-principe als ‘een “universeel” patroon van onevenredigheid tussen inspanning en beloning, oorzaak en gevolg en input en output.’ Hij ziet dit principe in tal van processen terug, onder meer in niet-lineairiteiten, waarbij kleine veranderingen grote gevolgen kunnen hebben.