Het is volgens Meadows ironisch dat bij ons soort problemen de bezorgdheid na verloop van tijd toeneemt, terwijl de vrij te besteden middelen juist afnemen. Bij voldoende zorgen beschikken we niet meer over voldoende middelen om erg effectief te zijn. En dit alles wordt nog verergerd door wat hij de vicieuze cirkel van de tijdshorizon noemt. Omdat we in het verleden geen effectieve actie hebben ondernomen, nemen de crises toe. Het ligt in de aard van de politieke respons om je bij een crisis steeds meer op de korte termijn te richten, waardoor je tijdshorizon krimpt. En omdat dat ertoe leidt dat je dingen doet die het probleem niet fundamenteel oplossen, wordt de crisis erger. Kortom, hoe erger de crisis wordt, hoe meer de tijdshorizon krimpt, en hoe meer de tijdshorizon krimpt, hoe meer slechte besluiten er genomen worden, waardoor de crisis nog verder toeneemt. ‘Dat is waar ik ons nu zie’, zegt Meadows. Het is alsof we in de afdaling van een achtbaan zitten. Het enige wat we kunnen doen is ons stevig vasthouden en hopen de ride te overleven. Dit is een simplistische manier om onze situatie te begrijpen, maar het plaatst de beleidsvorming in een nuttig perspectief. Zie aflevering 5 van het artikel ‘Dennis Meadows over de 50ste verjaardag van Grenzen aan de groei’ in de rubriek Ecologie. Zie ook: Grenzen aan de groei: klopt de voorspelling?, uitputting van grondstoffen, modelbenadering Grenzen aan de groei-IPCC, energie, maatregelen, vooruitzichten.